مقدمه و هدف پژوهش: تاثیر فرهنگ بر سیستم های مالی و مدیریتی و زیرمجموعه های آن از قبیل سیستم های مالیاتی هر کشوری امری مسلم است لذا چارچوب و مدلی برای این تاثیرات ضروری به نظر می رسد تا با این مدل ها به بررسی و آزمون ارتباط بین ارزش های فرهنگی بر سیستم های مالیاتی در کشورهای مختلف پرداخت. هدف این پژوهش تبیین ارتباط بین ارزش های فرهنگی هوفستد با ارزش های سیستم های مالیاتی می باشد.روش پژوهش: پژوهش حاضر از نوع کاربردی و از نظر ماهیت، پژوهشی توصیفی- پیمایشی می باشد. برای جمع آوری ادبیات تحقیق از روش های کتابخانه ای استفاده شده و ابزار گردآوری اطلاعات مربوط به آزمون فرضیات پرسش نامه می باشد. پرسش نامه ای که متغیرهای فرهنگی را اندازه می گیرد همان پرسشنامه ای است که توسط خود هوفستد طراحی شده است و برای کمی کردن متغیرهای ارزش های سیستم های مالیاتی از پرسشنامه ای که در آن از تعاریف متغیرها و با استفاده از نظرات کارشناسان مالیاتی و مالی برای طراحی استفاده شد. پس از این که پرسش نامه ها توزیع و جمع آوری گردید با استفاده از آزمون کولموگروف- اسمیرنوف، نرمال بودن داده ها آزمون شد و از آزمونهای آماری ضریب همبستگی اسپیرمن و پیرسون برای آزمون فرضیات استفاده شد.یافته ها: یافته های این پژوهش ارتباط بین ابعاد فرهنگی (فردگرایی، فاصله قدرت، اجتناب از عدم اطمینان و مردمنشی) و ارزش های سیستم های مالیاتی (سادگی و شفافیت) را نشان می دهد.نتیجه گیری: برای توسعه مدل تئوریکی تاثیر فرهنگ بر سیستم های مالیاتی، از چارچوب فرهنگی هوفستد (1980) و گری (1988) در این مطالعه استفاده شد. هشت فرضیه بصورت تجربی مورد آزمون قرار گرفتند که این فرضیه ها ابعاد فرهنگی هوفستد را با ارزش های سیستم های مالیاتی یعنی سادگی و شفافیت مالیاتی مرتبط می سازند. نتایج حاصل از این پژوهش، چهار فرضیه از هشت فرضیه موجود را تایید کردند.

میل به سادگی در توصیف نظام، یکی از مفاهیم پایه در فلسفه علم و روش های علمی است. زبان شناسی زایا نیز، برای رسیدن به کار آمدی موثرتر می کوشد تا اسباب نظری خود را به حداکثر سادگی برساند. در این مقاله، برای تحلیل سادگی دو نگرش چیره راجع به زبان با یکدیگر مقایسه شده اند که در هر دو آن ها میل به سادگی الزامی روش شناختی است. اولی نظریه ایکس تیره است که چامسکی آن را با اصلاحاتی در نظریه حاکمیت و مرجع گزینی برگزیده و دومی نظریه انواع در منطق است که مونتاگیو آن را برای تحلیل نحوی منطقی زبان به کار برده است. علت انتخاب این دو نظریه، این بوده است که هر دو به نتیجه مشابهی می رسند و از روش های صوری برای توصیف نظام سود می جویند. صوری سازی علاوه بر دقت در تحلیل، قابلیت تعمیم را به دنبال دارد. تعمیم خود مفهومی ماخوذ از سادگی است. یعنی هر چه رابطه ها کمی تر باشد نظام ساده تر است. تحلیل زیر بر پایه مقایسه این دو نظریه نشان می دهد که این پیش بینی همیشه قابل تحقق نیست و توصیف سادگی همیشه ساده نیست. افزون براین، بررسی های دقیق دال بر این است که از این گونه روش های صوری، به علت رابطه های درونی در میان عناصر و اصل های هرنظریه، می توان نتیجه های دیگری هم گرفت. در نهایت، در این مقاله چنین نتیجه گرفته شده است که برای تحلیل نظام هایی که با دقت و به طور یکسان صوری سازی شده اند، اصل مازاد تبیینی که از سوی گیلیس طرح شده است، می تواند معیار خوبی برای سنجش آن ها باشد.

ریچارد داوکینز، زیست شناس معاصر انگلیسی، بر اساس استدلالی با عنوان «استدلال سادگی» بر این باور است که قوانین بنیادین فیزیک در آغاز پیدایش این جهان و به دنبال آن، پیدایش موجودات پیچیده زنده به ویژه انسان طی فرآیند تکامل تدریجی، به صورتی تصادفی و بدون نیاز به وجود خداوند، پدید آمده اند. به نظر وی، قوانین بنیادین فیزیک ساده اند، بنابراین پیدایش تصادفی و بی دلیل قوانین بنیادین، تبیینی است ساده ولی فرض وجود خالقی که قادر به طرح جهانی با چنین پیچیدگی های بسیار گسترده باشد، نظریه ای است بسیار پیچیده. در مقابل، کیث وارد فیلسوف برجسته انگلیسی و برخی فیلسوفان خداباور دیگر مانند ریچارد سوئین برن و آلوین پلانتینگا، با تفکیک میان سادگی موجود در علم و سادگی نظریه خداباورانه از طریق تقسیم مفهوم «سادگی» به دو قسم «سادگی انحصاری» و «سادگی شمولی»، از سادگی فراگیر و جهان شمول نظریه خداباورانه دفاع می کند. از دیدگاه او وجود خداوند فرآیند تکامل و قوانین بنیادین طبیعت را در یک نظام جامع و جهان شمول وحدت و انسجام می بخشد و از این رو از کفایت تبیینی برخوردار است، در حالی که دیدگاه تصادف گرایانه داوکینز فاقد کفایت تبیین است و از عهده تبیین جامع و دقیق قوانین بنیادین فیزیک و فرآیند تکامل بر نمی آید. از دیدگاه کیث وارد «استدلال سادگی» داوکینز در واقع «مغالطه سادگی» است. این مقاله می کوشد قوت دیدگاه خداباورانه را نسبت به دیدگاه ماتریالیستی ریچارد داوکینز و بدین ترتیب نادرستی «استدلال سادگی» او را نشان دهد.

برای اثبات وجود مبدایی برای عالم، استدلال های گوناگونی صورت گرفته است. برهان صدیقین گونه ای استدلال است که در آن، با تأمل در حقیقت وجود، مبدأ وجود استنتاج می شود. استدلال علامه طباطبایی به سبک برهان صدیقین است که «برهان واقعیت» نام گرفته است و تقریر ساده تری به نظر می رسد. مفهوم سادگی از آغاز درخشش بر لبۀ تیغ اکام، در دستگاه های فکری، معیار داوری میان تبیین های علمی و فلسفی در نظر گرفته و روایت های گوناگونی از آن ارائه شده است. در این میان، روایت ریچارد سویینبرن دقیق تر و پرمایه تر به نظر می رسد؛ زیرا او سادگی را هم به معنای نحوی و هم به معنای هستی شناختی آن در نظر گرفته و جنبه های گوناگونی برای آن بر شمرده است. سویینبرن سادگی را معیار محتمل بودن یک نظریه و دلیل صدق آن می داند. مقالۀ حاضر، نخست روایت سویینبرن از اصل سادگی را بازگو می کند و سپس در پرتو این اصل می کوشد نشان دهد تبیین علامه طباطبایی ساده ترین و بهترین تبیین دربارۀ مبدأ هستی است.

گفته بودی چگونه می گریم            به همین سادگی که می بینیبا مشاهده و مطالعه آثار شاعران سه دهه اخیر ایران، می توان گفت که شعر فارسی در دوران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی تحول یافته و به راهی دیگر قدم نهاده است. شعر فارسی امروز ایران، اگر چه مقید به قواعد ساختاری و انضباط سنتی حاکم بر شعر است، از حیث زبان و مضمون تکرار و ادامه گذشته نیست. آن سنت شکنی در وزن و قافیه که در سه دهه قبل از پیروزی انقلاب در قالب «شعر نو» نمودار و تحت عناوینی مانند «شعر سپید» و «شعر آزاد» به افراط کشیده شده بود در شعر پس از انقلاب دیده نمی شود. اما این سخن بدان معنی نیست که شاعران امروز ایران به شعر دوران قاجار و صفوی بازگشته اند و همان تصویرهای همیشگی ملال اور از انسان و طبیعت را کلیشه وار تکرار می کنند. حقیقت این است که شعر امروز ایران شعری است که، هر چند از حیث ساختار نو و تازه نیست، از حیث نگاه شاعر به انسان و جهان به کلی تازه است و طراوت و تپشی دلپسند و امید بخش و زبانی روشن و درست و استوار دارد. می توان گفت شاعران، در دوران پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران، باده نو را به جام کهن ریخته اند.

مبحث سادگی در معماری همواره از مفاهیم مهم و مطرح در محافل معمارانه به حساب می آید. در این مقاله با هدف تبیین سادگی از منظر اسلامی در معماری، سادگی در دو وجه مادی و معنوی تبیین می گردد. در وجه مادی، سادگی به ابزاری برای دستیابی به غایت مادی مطلوب در ساختار معماری خلاصه می شود. درحالی که در وجه معنوی، در اثر معماری باید به منظور دستیابی به غایتی معنوی نیز از سادگی بهره گرفت. در آموزه های ادیان و همچنین در مکاتب اخلاقی، از انطباق غایت مادی بر غایت معنوی به زهد تعبیر می شود که کیفیات و حدود آن بسته به جهان بینی دینی یا اخلاقی تفاوت می یابد و متعاقباً بر معماری آن ها نیز اثر می گذارد. سؤال اصلی پژوهش حاضر این است که مفهوم سادگی از منظر اسلامی در معماری چه کیفیاتی را شامل می شود و چگونه نمود می یابد؟ در فرضیه ی این پژوهش، که پاسخی احتمالی است به این پرسش، سادگی از منظر اسلامی را بهره گیری از تنوع و تعدد عناصر در راستای انطباق غایت مادی بر معنوی در ساختار معماری می دانیم. به منظور اثبات این امر، در قالب پژوهشی کیفی و مبتنی بر روش توصیفی تحلیلی، مفهوم سادگی، هم در منابع حوزه معماری و هم در منابع اخلاقی و دینی، بررسی شده است. نتایج حاکی است که در سادگی ِ اسلامی برخلاف رویکرد رهبانیت که پیروان آن هرگونه رغبت به دنیا را پس می زنند، زهد حقیقی را مبتنی بر حد اعتدال و ایجاد بیشترین قرب الهی از رغبت به دنیا می داند. ازاین رو معماری مبتنی بر سادگی اسلامی از عناصر متعدد و متنوعی برخوردار می گردد که همگی در راستای رسیدن به قرب الهی است. در ادامه، سادگیِ اسلامی در معماری مسجد، به مثابه ی تجلیگاه هنر اسلامی، بررسی گردیده است. بنابر نتایج این بررسی، مفهوم سادگی در معماری مساجد معاصر، هم در تبیین غایت مادی و هم انطباق آن بر غایت معنوی، با سادگی اسلامی تبیین شده در این تحقیق منطبق نیست. بدین معنا که برخی مساجد نه از مطلوب ترین حالت مادی خود برخوردارند و و نه در تبیین غایت معنوی از زهد حقیقی اسلامی بهره می برند.